Laatste vakantieweekend Morogoro

De volgende dag gaan we lekker ontbijten en vervolgens wat relaxen. S Middags lunchen we buiten de deur en hadden we heerlijk kipnuggets. s Middags is dan eindelijk het moment om een goede simkaart te regelen zodat we weer kunnen internet en niet afhankelijk zijn van wifi. Even snel een simkaart regelen viel alleen tegen. We kregen bij het eerste bedrijf, deze man kon het binnen niet regelen omdat het kantoor dicht was dus wilde het buiten doen, een raar gevoel. We zijn vervolgens naar twee andere jongens op straat gegaan. We hoorden van de co’s dat het een normaal gang van zaken is. De simkaarten waren er, alleen ze waren nog niet op maat. Eén van de twee jongens moest deze op maat laat maken en liep weg, zonder simkaarten. Na ongeveer 20 minuten kwam hij terug. Hij nam de simkaarten mee en liep weer weg, wat weer 20 minuten duurde. Vervolgens duurde het lang met de telefoons, moesten we van netwerk wisselen omdat het netwerk niet werkte dus ook weer een nieuwe simkaart krijgen die geknipt moest worden. Al met al duurde dit 3 uur. En daar stonden we dan, 3 uur lang in de warmte. Maar Josine haar motto is: het duurt even maar het komt altijd goed. En dat kwam het gelukkig. S avonds zijn we weer naar hetzelfde restaurant geweest, dit keer zonder karaoke. Vervolgens zijn we naar een openlucht discotheek geweest. Het had een kleine dansvloer en was niet overbeladen met mensen. Aan de zijkant zaten twee barretjes en stond een dj met een kleine tafel een laptop. Maar de sfeer was er goed en de muziek ook. De Afrikaanse muziek werd afgewisseld met voornamelijk Amerikaanse hits. Op de dansvloer spraken wij nog wat Zuid Afrikanen die naar Morogoro waren verhuisd en werken bij de tabakfabriek. Blijkbaar komen daar veel mensen op af vanuit heel de wereld voor zaken of om hier te werken. De sfeer was goed maar na wat biertjes was dan ook het moment om hier toch een keer gebruik te maken van de sanitaire voorzieningen en hier werd het duidelijk dat het gedaan was met de luxe. De zogenoemde ‘Franse toilet’ werd een feit. We moesten het doen met een gat in de grond en we besefte ons dat dit niet de laatste keer was en dat dit in Turiani ook op ons stond te wachten. Met dit besef konden we dan ook nog even extra genieten van de ‘luxe’ van ons hotel. Zondag moesten we al op tijd uitchecken en hebben we ’s sochtends nog even optimaal gebruik gemaakt van het zwembad. S Middags zijn we gaan lunchen bij een hotel in de buurt. Het is bijzonder hoe je onder de indruk kan zijn van al het mooie natuur wat je continu weer ziet. Na de lunch zijn we naar de markt gegaan en hebben we nog wat westerse producten bij de supermarkt hier gehaald. De markt deed mij beseffen hoe mooi het leven hier eigenlijk is. Iedereen leeft op straat. Mensen zijn druk aan het werk of kijken een filmpje voor een winkel. Maar het lijkt of niemand binnen zit. Het is er levendig en de sfeer voelt goed. De spijkerbroeken zijn in Morogoro in minder getalen te zien dan in Dar es Salaam. Dit geldt helemaal voor de vrouwen. Vrouwen zijn gekleed in de mooiste printjes en kleuren. Ieder is uniek. De doeken zijn in de meest originele manier gebruikt om een outfit te hebben. Van om hun lichaam tot op hun hoofd. Het zoveel meer kleurrijk dan ik gewend ben. Na de laatst boodschappen is het tijd om richting Turiani te gaan. Tegenover het grote busstation is een busstation met kleine busjes. De Noa’s. Deze moeten ons brengen in een twee uur durende rit naar Turiani. Op het busstation aangekomen, was er de mogelijkheid om een grote bus te pakken met een ‘short cut’. Hier was gelukkig plek voor al het bagage. We merkten ook meteen dat de bus zo effectief mogelijk gevuld moest worden want hoe meer mensen er mee kunnen, hoe beter. Mensen werden verplaatst om de grote westerlingen plek te geven. Eén van ons kreeg een kind op schoot. Met mijn knieën in de stoel van mijn voorganger en een tas geklemd tussen mijn benen, ga ik eindelijk op weg naar ‘huis’. Mijn nieuwe huis voor de komende vijf maanden. Door het avondje dansen val ik snel in slaap waardoor het eerste half uur snel voorbij ging. Het stadse leven verdwijnt, de asfaltweg verdwijnt en de weg wordt steeds hobbeliger. De mensen veranderen die onderweg in stappen en af en toe stapt een Masaï in. De ‘short cut’ was een leugen want de busreis duurde twee en een half uur maar voor het donker kwamen we aan in Turiani. De plek waar ik de komende vijf maanden mag doorbrengen.