De eerste dag in Turiani

Zondagavond kwamen we voor het eerst in ons nieuwe huis. Een huis wat dan een thuis moet zijn. Heel onwerkelijk nog aangezien het al compleet is ingericht en mensen er al wonen. Het is groter dan ik had verwacht. De muren van het huis zijn beschilderd door studenten die er al zijn geweest. Dat geeft het huis meteen wat sfeer. Er zijn twee sta toiletten en er is een douche met koud water. Mijn slaapkamer is best ruim en is voorzien van een bed, kast, tafel en stoel. De klamboe die er hangt zit vol met gaten dus ik heb mijn eigen leger groene er neergehangen. Daardoor voelt het ook meteen wat meer als mijn eigen. De kussensloop die ik heb gekregen van vriendinnen, de kaartjes en boekje heb ik neergezet om wat sfeer te creeeren in het betonhok. Daarnaast heb ik fotos laten printen en mijn muur volgeplakt. Het voelt dan meteen als mijn eigen. De eerste nacht slaap ik wat onrustiger maar op zich prima. Maandagochtend gaan we vroeg uit bed om dat 1 van de co assistentes een programma heeft gemaakt voor vrienden van haar en voor ons. We hadden verwacht de maandag meteen te beginnen met werken maar dit konden we even uitstellen door een Islamtische vrije dag. De vrienden van de co hadden in Nederland twee jutezakken vol met sportkleding, attribruten, schoenen en spullen in gezamels voor kinderen in het dorp. We zijn eerst om 7 uur s ochtends naar de voetbaltraining geweest van de meisjes. Doordat het warm weer is, sporten ze hier al s ochtends vroeg. Daar hebben ze spullen uitgedeeld aan de kinderen die aanwezig waren. Zo bijzonder om te zien hoe blij ze dan zijn. Er zat 1 zak balonnen bij en dat was zo'n groot succes. Eén meisje liet zelfs een traan bij het krijgen van de balon. Samen speelden we met de kinderen een voetbalwedstrijd en speelden we met de balonnen. Eén ding was al meteen een feit, deze kinderen steelde meteen mijn hart. Verlegen meisjes die bij je komen staan, je na doen, even je hand willen vast houden. Daarnaast lijken ze allemaal tevreden met wat ze hebben. Ik kan daar natuurlijk niet goed over oordelen maar mensen zien er gelukkig uit. Vervolgens hebben we een rondleiding door het ziekenhuis gekregen. Een eerste indruk is zo moeilijk te verwoorden als je alles alleen maar vluchtig ziet en de afdelingen niet echt op gaat. S middags lopen we nog even een rondje door het dorp heen. Wij wonen tegenover het ziekenhuis Turiani maar wonen eigenlijk in het dorp Bwagala. Ons huis zit achter een winkel aan de doorgaande weg. Achter ons huis ga je een buurt in waar de armoede meteen voelbaar is en te zien. De huizen zijn niet meer dan hutjes. Het is allemaal een stuk primitiever, mensen leven grotendeels buiten, kleding zitten onder de vlekken of er zitten gaten. Als je dit ziet dan komt er een besefmomentje dat wij eigenlijk niks te klagen hebben met ons sanitair in Turiani. Een paar kilometer verder op begint Turiani. Dit dorp is bereikbaar via de doorgaande zandweg. Als we hier maandag langs lopen merk je meteen dat we een soort van bezienswaardigheid zijn. Alle kinderen roepen mzungu (blanke). Sommige vragen zelfs om geld. Of ze vragen 'how are you', bij het antwoord 'fine and you' is de Engelse woordenschat op. De omgeving is prachtig want ondanks de zandweg kijk je uit op een berglandschap waar je U tegen zegt. Net voor Turiani is een riviertje met een klein terrasje waar je wat kan drinken. Hier drinken we ons 'op de laatste vakantiedag' biertje. We moeten haasten dat we thuis komen want om 7 uur is het donker. Straatlantaarns is een luxe dus die zul je hier in het dorp niet zien. De brede zandweg wordt met iedereen gedeelt. Wandelaars, fietsers, motoren, autos en vrachtwagen. Je moet je plek zien te vinden op de weg en anders word er naar je getoeterd dat je aan de kant moet. Hier wil je dan ook niet in het donker lopen. s Avonds halen het Tanzaniaase gerecht Chipsi mayai wat eigenlijk niets anders is dan patat gebakken door ei. Prima te eten! De avond ga ik op tijd slapen want dinsdag begint dan eindelijk mijn eerste stage dag.