De eerste werkweek

De eerste werkweek ben ik begonnen op de kinderafdeling. Eén van de Nederlandse coassistenten liep die week ook op de afdeling en kon mij en Josine meteen meenemen. De werkdag begint hier elke ochtend om half 8. Iedereen komt dan bijelkaar en dan wordt er gezongen en afgesloten met gebed. Meestal is er dan een overdracht moment in een andere ruimte. De ene dag duurt deze langer dan de andere dag. Ze beginnen vaak in het Engels en gaan vervolgens over naar het Swahili, waar ik momenteel nog weinig van kan maken. Op wat woordjes na. Vervolgens gaat iedereen naar de afdeling. Doordat wij meeliepen met de coassistente begonnen we diensten met meelopen met zijn ronde. De kinderafdeling heeft ongeveer 24 bedden. Kinderen zijn hier op de afdeling tot dat ze 5 jaar zijn en dan kom je op de 'volwassenafdeling'. De meest voorkomende ziektebeelden zijn Malaria, ondervoeding (dun of opgezwollen) of pneunomie of een infectie. Als verpleegkundige was je geen mensen en geef je mensen geen eten. De familie verzorgt zelf de zieke. Daardoor verblijven de moeders ook op de afdeling. Mannen mogen hier niet slapen, dan wordt het kind verplaatst naar de mannenafdeling. Doordat de moeders hier ook verblijven zijn er geen kinderbedden maar grote bedden. Het is naar mijn idee heel goed dat de moeders hier ook zijn. Zowel voor het hechtingsproces tussen moeder en kind en omdat veel kinderen gewoon borstvoeding kunnen krijgen. Met de arts wordt de ronde gelopen. Alle patienten worden bekeken en onderzocht. Doordat veel mensen niet veel geld hebben voor het verblijf in het ziekenhuis en medicijnen wordt er zo effectief mogelijk behandeld. Zodra iemand naar huis kan met medicatie worden ze naar huis gestuurd. Het viel me op hoe vaak mensen hier dan ook om vragen. Terwijl je in Nederland zou blijven totdat je genezen bent. Maar ik kan me ook wel weer voorstellen dat het met financien te maken heeft en dat ze vaak naar huis moeten voor de rest van het gezin. Soms gaan er kinderen naar huis waar je je hart bij vast houdt hoe het afloopt. De patienten moeten soms uren reizen en komen dan ook niet terug voor poliklinische hulp voor bijvoorbeeld wondverzorging. Sommige kinderen zijn er erg aan toe. Ik had verwacht dat ik er thuis nog veel mee bezig zou zijn maar dat valt gelukkig mee. Misschien omdat alles nog nieuw is en je continu dingen aan het beleven bent. Het mooie op de kinderafdeling is het verschil te zien. De ene dag kun je bijna geen contact met een kind krijg omdat het vermoeid is, zwak is. Een paar dagen later rennen ze over de afdeling heen of liggen ze lachend op bed. Tijdens de ronde van de arts kijk je bij iedereen hoe het gaat en dit doe je smiddags weer. De werkzaamheden als verpleegkundige zijn tot nu toe nog wat onduidelijk maar meelopen met de co assistente is erg prettig. Niet al het personeel spreekt Engels en veel patiënten ook niet. Van de co assistent leer ik wat Swahili maar leer ik vooral veel over de ziektebeelden op de kinderafdeling. Tussen de middag gaan we naar huis en gaan we eten. We hebben een mama die voor ons wast, kookt en brood bakt en smiddags kunnen we dan ook lekker thuis eten. Behalve dit momentje 'tea time' is er geen pauze en heb ik nog niemand tussen door wat zien eten of drinken. Na de middagronde zit de werkdag met de co erop. Meestal was dit tussen 3 en 4 uur. Na het werk gaan we vaak naar de markt of blijven thuis, maar daar vertel ik later meer over. De eerste week was vooral erg vermoeiend. De vrijdag ben ik dan ook kapot en lig zelfs al om 9 uur op bed, energie op doen voor het geplande weekend safari in Mikumi. De kinderafdeling was erg interessant, heftig maar ook weer zo lief die kleintjes. Infuusprikken heb ik nog niet gedaan. Dat durf ik nog niet bij zo'n kleintje met een donkere huid. Ik wil ze niet pijn doen. Daarom besluit ik ook om de week er na mee te draaien op de femaleward. Gewoon even verder kijken hoe het daar is en weer nieuwe dingen leren. Maar voor het beginnen op de female stond eerst de safari nog op de planning...